۵ آبان؛ روزی که پرستاران زینبی با شجاعت و فداکاری، دلها را به لرزه درمیآورند!
حضرت زینب کبری (س)، دختر امیرالمؤمنین علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س)، در پنجم جمادیالاول سال ششم هجری (برابر با ۵ آبان در تقویم شمسی) در مدینه منوره دیده به جهان گشود. نام او، زینب، به معنای «زینت پدر» است؛ و او واقعاً زینت خاندان وحی و عصمت بود. از همان کودکی، در دامن علم، تقوا و شجاعت پرورش یافت. سخنان فصیح و رفتار خردمندانهاش یادآور خطبههای مادرش و صلابت پدرش بود.
زینب (س) در تاریخ اسلام، نه تنها بهعنوان یک دختر و خواهر، بلکه بهعنوان رسانهی مقاومت و راوی نهضت عاشورا شناخته میشود. او پس از واقعهی عاشورا، در حالی که بار اسارت و داغ عزیزان بر دوش داشت، در کاخ یزید با خطبهای تاریخی لرزه بر اندام ظلم انداخت و نام حسین (ع) را تا ابد زنده نگه داشت.
فلسفه نامگذاری روز پرستار
در تقویم رسمی ایران، سالروز میلاد حضرت زینب (س) بهعنوان روز پرستار نامگذاری شده است. این انتخاب بیدلیل نیست؛ زیرا پرستاری در جوهر خود، با صبر، ایثار، شفقت و خدمت بیچشمداشت معنا پیدا میکند. ویژگیهایی که در شخصیت حضرت زینب (س) بهزیبایی متجلی است.
حضرت زینب در کربلا نهتنها خواهر شهیدان بود، بلکه پرستار مجروحان نیز بود. او با دلسوزی از امام سجاد (ع) و دیگر اسیران مراقبت میکرد و در سختترین شرایط، آرامشبخش دلهای شکسته بود. از همین رو، او الگوی جاودانهی پرستاران جهان اسلام لقب گرفته است.
پرستاری؛ هنر صبر و علم
پرستاری شغلی است که شاید در نگاه اول فقط مراقبت از بیمار بهنظر برسد، اما در واقع ترکیبی از علم، اخلاق، عشق و مسئولیت است. پرستار نهتنها دارو به بیمار میدهد، بلکه امید تزریق میکند. او صدای آرامی است که در دل شب، در سکوت بیمارستان، بر بالین بیماری مینشیند و لبخند میزند تا دلش نلرزد.
در دوران همهگیری کرونا، این حقیقت بیش از هر زمان دیگری آشکار شد. پرستاران کشور ما، در خط مقدم مبارزه با بیماری، شبانهروز تلاش کردند؛ بسیاری از آنان جان خود را فدای سلامت مردم کردند و بهدرستی لقب «شهدای سلامت» گرفتند. این فداکاریها، معنای عمیق روز پرستار را زندهتر از همیشه کرده است.
پرستاران؛ وارثان مکتب زینب (س)
حضرت زینب (س) در تاریخ، پرستار جسم و روح بود؛ همانگونه که امروز پرستاران ما، هم درمانگر درد جسماند و هم مرهم دل بیماران. او در برابر ظلم ایستاد، و پرستاران نیز در برابر درد، بیخوابی و فشار کاری، با ایمان و عشق میایستند. این همان «زینبیبودن» است؛ یعنی در دل سختی، امید آفریدن.
پرستاری در فرهنگ دینی ما، عملی مقدس است. امام صادق (ع) فرمودند: «هرکس اندوهی از دل مؤمنی بزداید، خداوند در قیامت اندوه را از دل او برمیدارد.» این سخن، در وصف پرستاران مصداق کامل دارد؛ چرا که آنان در هر نوبت کاری، دل صدها انسان را آرام میکنند.
جایگاه اجتماعی و چالشهای پرستاران
پرستاران، ستونهای پنهان نظام سلامتاند. بدون آنان، هیچ بیمارستانی معنا ندارد. با این حال، هنوز بسیاری از پرستاران در کشور با مشکلاتی چون کمبود نیرو، فشار کاری بالا، حقوق ناکافی و بیثباتی شغلی روبهرو هستند. روز پرستار، فرصتی است برای یادآوری این واقعیت و تأکید بر لزوم توجه بیشتر به وضعیت معیشتی و روحی پرستاران.
در کنار مسائل اقتصادی، باید به شأن انسانی و اجتماعی پرستاران نیز توجه شود. پرستار، شریک تصمیمگیری در درمان است، نه فقط مجری دستورات پزشک. ارتقای جایگاه حرفهای آنان، سرمایهگذاری بر سلامت جامعه است.
جلوههای زینبی در دنیای امروز
حضرت زینب (س) نهتنها در تاریخ دینی ما، بلکه در نگاه انسانشناسی معاصر، نماد قدرت زن در مواجهه با بحران است. او الگوی زنانی شد که در عین لطافت، استوارند. امروز، هزاران زن پرستار در سراسر ایران و جهان، راه او را ادامه میدهند؛ زنانی که میان خانواده و کار، میان عشق و وظیفه، تعادلی الهی برقرار کردهاند.
اگر زینب (س) در کربلا از جان خستهدلان پرستاری کرد، پرستاران امروز نیز در بیمارستانها، در مناطق محروم، و در بحرانهای طبیعی و انسانی، پیام صبر و عشق او را تکرار میکنند. آنان فرزندان معنوی بانوییاند که در اوج مصیبت، پیام امید داد.
صدای پرستاران؛ فراتر از تقدیر نمادین
بسیاری از پرستاران در گفتگوهای رسانهای میگویند: “روز پرستار برای ما فقط یک تبریک نیست؛ فرصتی است که جامعه صدای ما را بشنود.” این جمله حقیقتی تلخ و شیرین دارد. تلخ از آن جهت که پرستاری گاه در حاشیه توجه است، و شیرین از آن جهت که این روز، دوباره نام آنان را بر سر زبانها میآورد.
اگر زینب (س) صدای حق بود، پرستاران امروز نیز باید صدای عدالت باشند؛ عدالت در نظام سلامت، در توزیع منابع، و در احترام به انسانیت بیمار. جامعهای که قدر پرستارش را بداند، جامعهای زنده است.
جمعبندی: روزی برای قدردانی و تأمل
پنجم آبان، تنها یک روز در تقویم نیست؛ یادآور فلسفهای است که در آن، انساندوستی با ایمان درآمیخته است. پرستار، زینبگونه است: در اوج خستگی، صبور؛ در اوج درد، آرام؛ و در اوج بحران، امیدآفرین.
این روز، فرصتی است تا از همه پرستاران ایران و جهان با احترام یاد کنیم، و با الهام از حضرت زینب (س)، ایمان و انسانیت را در زندگی خود پررنگتر سازیم.
پیام پایانی
باشد که هر روزمان، روز پرستار باشد؛ روزی برای مهربانی، صبر و بخشیدن آرامش.
درود بر پرستارانی که زینبگونه، در سکوت میدرخشند و در سختی، میمانند.
هیچ نظر! یکی از اولین.